donderdag 6 maart 2014

Daar Gaan We.

Daar gaan we. Dat was het eerste wat in mijn hoofd schoot toen ik vanmorgen wakker werd. Daar gaan we. Een uitpuilende backpack en veel te veel materiaal in mijn handbagage. Of ik er klaar voor ben? Geen idee. Na de meest drukke periode op de toneel academie tot nu toe is de gedachte dat ik morgen 6000 km hiervandaan ben nog niet helemaal tot me doorgedrongen.
Maar misschien is dat juist ook wel prettig. Het totaal verleggen van je focus, en gaan.

Ik ben mijn twee lieve vrienden Niki en Stefan ontzettend dankbaar dat ze me de mogelijkheid geven om mee te gaan tijdens hun eerste project.

Wat te verwachten. Ook geen idee. De afgelopen dagen zijn gevuld met dagdromen over kinderen wiens wereld we weten te verrijken door het aanwakkeren van de fantasie. Door te zingen en te dansen een glimlach op hun gezicht te toveren. Dat hoop ik vanuit de grond van mijn hart.
Maar zeker weten doe je dat natuurlijk nooit. Ben ik niet ook voor een deel ook opzoek naar mijn eigen glimlach? Naar de glimlach die ik als zes jarige op mijn snoet kreeg als ik prinses mocht spelen. De glimlach die door het volwassen worden ergens toch een beetje zoek is geraakt. Misschien dat ik via de fantasie van deze kinderen mijn eigen fantasie weet terug te brengen naar de zes jarige die zonder enige schaamte anderhalf uur aan een camera vertelde hoe ze zich liet ontvoeren door haar droomprins. En oprecht geloofde dat dit ooit waarheid zou kunnen zijn.

Fantasie en dromen zijn universeel. En hopelijk weet ik daar mooie verhalen over te vinden en te vertellen. Hun kleine verhalen aan jullie over te brengen, aan jullie mee te geven. Zodat jullie ze ook weer door kunnen geven. En zodat die mensen ze misschien ook wel weer doorgeven. Waardoor hun kleine verhalen, hun kleine verhalen over dromen gaan leven in de hoofden van andere mensen. Waardoor zij misschien wel weer gaan dromen.

Opdat we nooit zullen vergeten te dromen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten